Szlakiem Galerii Współczesnej Rzeźby Gdańskiej

Pełnoplastyczna kompozycja figuratywna w układzie horyzontalnym, wykonana w technice odlewu z brązu. Przedstawia parę nagich postaci: kobietę i mężczyznę, dużych rozmiarów figury opierają się wzajemnie plecami. Zostały ukazane w momencie odpoczynku, co sugeruje zarówno tytuł pracy, jak i samo ułożenie ciał postaci. Mężczyzna siedzi z ugiętymi nogami, podpierając się rękoma o podłoże. Kobieta natomiast spoczywa na ziemi w pozycji półleżącej. Jej lewa, podtrzymująca głowę ręka umieszczona została na ugiętej nodze. Sylwetki mają nienaturalne proporcje, wiele szczegółów anatomicznych zostało uproszczonych lub przeskalowanych poprzez symboliczne ciosanie kształtów kończyn. Głowy przedstawionych postaci są wygięte, lekko odwrócone ku sobie, a same rysy twarzy uchwycono szkicowo. Rzeźbę zakupiono do zbiorów Muzeum Narodowego w Gdańsku bezpośrednio od artystki 28 listopada 1974 r. Od 1976 r. „Odpoczynek” eksponowany jest w plenerowej galerii rzeźby w Parku Oliwskim.

Figuratywna kompozycja rzeźbiarska wykuta z dwóch zespolonych ze sobą kawałków piaskowca, składająca się z dwóch postaci: kobiety i mężczyzny, których sylwetki ukazano w uścisku. Scena potraktowana jest w sposób bardzo uproszczony, dla uzyskania efektu artystycznego celowo niewykończona w niektórych partiach. Kobieta swoim ciałem mocno przylega do figury mężczyzny, obejmując go uniesionymi ku górze ramionami. W lewej dłoni trzyma jabłko – biblijny zakazany owoc z rajskiego ogrodu – głowę ma przechyloną do tyłu. Kobieca figura została przedstawiona dynamicznie z zaznaczonymi detalami ciała, z anatomiczną dokładnością zostały podkreślone plecy, pośladki, uda, łydka i prawa stopa wysunięta do tyłu. Postać mężczyzny jest statyczna i ukazana bez większej wnikliwości. Rzeźba posiada widoczne ślady uderzeń dłuta, co nadaje jej surowego charakteru. Rzeźbę zakupiono do zbiorów Muzeum Narodowego w Gdańsku bezpośrednio od artysty 1 czerwca 1977 r. Od tego roku „Adam i Ewa” eksponowana jest w plenerowej galerii rzeźby w Parku Oliwskim.

Abstrakcyjna kompozycja przestrzenna wykonana ze stalowej blachy, składa się z ośmiu podwójnych, wygiętych na zewnątrz łuków, ustawionych pionowo na planie elipsy, oraz z jednego łuku znajdującego się w ich środku. Wszystkie elementy połączone są ze sobą za pomocą pionowych prętów oraz spinających kulistą bryłę poziomych łączników. Stalowe łuki zwężające się ku swoim końcom potęgują wrażenie strzelistości kompozycji. Ażurowa forma osadzona została na podstawie w kształcie wydłużonej, jednolitej stalowej skrzyni o wymiarach 60 × 110 × 30 cm, stanowiącej integralną cześć dzieła. Rzeźbę zakupiono do zbiorów Muzeum Narodowego w Gdańsku bezpośrednio od artysty 28 listopada 1974 r. Od 1976 r. „Ekstremum” eksponowane jest na plenerowej wystawie galerii rzeźby w Parku Oliwskim. Praca jest sygnowana na wierzchniej płycie skrzyni, w jej prawym rogu: „Czesław Ciesielski 1974”.

Odlana w brązie kompozycja abstrakcyjna o formie przypominającej odwrócone serce wsparte na prostokątnym cokole. Całość ustawiona została na wysokim granitowym postumencie. Od wierzchołka aż do cokołu rzeźba jest przepołowiona, tworząc widoczną wąską szczelinę, która dzieli pracę na dwie równe części. Mniej więcej w połowie kompozycji znajduje się pas o ciemnej, chropowatej fakturze, który kontrastuje z gładką powierzchnią o jasnej złotej barwie. Przedstawione zostały na nim reliefowo grupy walczących postaci. Figury ludzkie są opracowane szkicowo, bez szczegółów. Cześć figuratywna przestawia wydarzenia historyczne, walki z udziałem gdyńskich robotników toczone podczas działań wojennych w 1939 r. Od 1976 r. „Kosynierom Gdyni” jest częścią plenerowej galerii rzeźby w Parku Oliwskim. Ze względu na próbę kradzieży rzeźby w 2008 r. zmieniono miejsce jej ekspozycji, sytuując monument przed budynkiem Pałacu Opatów – siedziby Oddziału Sztuki Nowoczesnej Muzeum Narodowego w Gdańsku.

Wykonana z jednego pionowego kawałka granitu, wolnostojąca masywna rzeźba przedstawia w sposób bardzo uproszczony ukazaną frontalnie postać mężczyzny. Ze zwartej bryły prostopadłościanu wydobyto jedynie głowę, pozostałe elementy kompozycji zarysowane zostały w kamieniu przez artystę wyłącznie reliefowo, rzeźbione płasko, szerokimi płaszczyznami za pomocą prostych form geometrycznych. Powierzchnia rzeźby jest chropowata, fakturowa. Praca została zakupiona do zbiorów Muzeum Narodowego w Gdańsku bezpośrednio od artysty 28 listopada 1974 r. Od 1976 r. „Patriarcha” eksponowany jest na plenerowej wystawie rzeźby w Parku Oliwskim.

W zwartej nieregularnej bryle szarego piaskowca wykute są szkicowe zarysy dwóch postaci: matki z dzieckiem. Sylwetka dziecka przylega do pleców kobiety, obejmując ramionami jej szyję, przyciska głowę do lewego policzka matki. Kobieta ukazana została frontalnie z lekko uniesioną w kierunku dziecka głową. Jej prawa ręka ułożona swobodnie spoczywa na udzie, lewa natomiast podtrzymuje ciało dziecka. Zarysy twarzy i detale obydwu postaci są bardzo uproszczone, pozbawione charakterystycznych cech anatomicznych i sprowadzone do ogólnego kształtu sylwetek. Dolną partię rzeźby pozostawiono bez wykończenia. Sposób opracowania materiału rzeźbiarskiego jest szorstki, na powierzchni bryły widoczne są wyraźne ślady ciosania dłutem. Rzeźba została wykonana przez artystę w 1957 r., do zbiorów Muzeum Narodowego w Gdańsku trafiła w 1969 r.

Abstrakcyjna kompozycja rzeźbiarska składająca się z dwóch symetrycznie ustawionych masywnych form ceramicznych. Elementy o trójkątnym przekroju zwrócone są ku sobie wierzchołkami, tworząc pomiędzy sobą nieregularną, rozszerzającą się w środkowej części przestrzennej konstrukcji przerwę. Płaszczyzny wewnętrzne obydwu elementów pionowych są lekko wygięte do środka. Strukturalna, delikatnie chropowata powierzchnia brył oraz ich ciemnobrązowa, rdzawa kolorystyka sprawiają wrażenie skorodowanego metalu. Rzeźbę zakupiono do zbiorów Muzeum Narodowego w Gdańsku bezpośrednio od artysty 28 listopada 1974 r.

Abstrakcyjną kompozycję rzeźbiarską stanowi lekka ażurowa bryła o nieregularnych, obłych kształtach, ustawiona na środku cokołu o formie prostopadłościanu, który kontrastuje z nią kolorystycznie i formalnie. Praca o gładkiej powierzchni, wykonana w całości z tworzywa sztucznego w tonacji kremowej, cechuje się syntetyczną formą. Widoczne są wyraźne wpływy twórczości Hansa Arpa. Od podstawy ku górze struktura kompozycji subtelnie rozrasta się na boki, sprawiając wrażenie formy organicznej. Rzeźbę zakupiono do zbiorów Muzeum Narodowego w Gdańsku bezpośrednio od artysty 28 listopada 1974 r. Od 1976 r. „Kształtowanie – Narodziny Wenus” była częścią plenerowej wystawy rzeźby w Parku Oliwskim, zgodnie z zamysłem artysty wyeksponowana została na środku stawu. Ze względów konserwatorskich rzeźba w 2013 r. została tymczasowo zdemontowana i przeniesiona na dziedziniec Pałacu Opatów.

Abstrakcyjna kompozycja przestrzenna o ażurowej i ekspresyjnej formie, wykonana ze stalowych materiałów. Podstawę rzeźby stanowi umieszczona bezpośrednio w gruncie pionowa metalowa rura z przytwierdzoną u jej nasady szeroką obręczą. Otwór prawie całkowicie wypełnia zestaw licznych wygiętych blach o ostrych zakończeniach, form w połowie ściętych. Długie elementy blaszane przechodzą przez płaszczyznę okręgu, tworząc dynamiczną kompozycję przywodzącą na myśl dryfującą ławicę ryb, takie wrażenie potęguje mieniąca się w świetle polerowana powierzchnia blach. Kilkanaście podobnych elementów znajduje się także poza pierścieniem, w jego górnej i dolnej części. Rzeźbę zakupiono do zbiorów Muzeum Narodowego w Gdańsku bezpośrednio od artysty 28 listopada 1974 r. Od 1976 r. „Ławica” eksponowana jest na plenerowej wystawie rzeźby w Parku Oliwskim. Przez ostatnie lata praca była sukcesywnie niszczona. Znikają blaszane elementy kompozycji, prawdopodobnie rozmontowywane na złom. Praca była sygnowana na jednej z blach.

Rzeźba figuratywna wykonana z szarego granitu przedstawia w uproszczeniu dwie stojące obok siebie, ukazane frontalnie, postacie: mężczyznę i kobietę. Kompozycja o charakterze statycznym, zbudowana została za pomocą kilku połączonych ze sobą elementów. Górna partia rzeźby składa się z dwóch głów, wykutych z jednej masywnej, poziomej bryły kamienia. Zarówno głowa mężczyzny, jak i kobiety, potraktowana są syntetycznie z zaznaczeniem podstawowych cech fizjonomicznych. Na głowach umieszczone zostały korony atrybuty królewskie – symbol władzy. Popiersia królewskiej pary ustawiono na dwóch pionowych, nieregularnych walcach, pokrytych z przodu i z tyłu wypukła dekoracją, tworzących korpusy obu figur. Rzeźbę zakupiono bezpośrednio od artysty do zbiorów Muzeum Narodowego w Gdańsku 28.XI.1974 roku. Od 1976 roku „Król i królowa” eksponowana jest na plenerowej galerii rzeźby w Parku Oliwskim.

Pełnoplastyczna, frontalnie ujęta figura młodej, nagiej dziewczyny siedzącej na prostokątnym postumencie. Obydwa elementy kompozycji zostały wykonane w technice brązu i odlane jako całość. Postać jest ukazana realistycznie i proporcjonalnie, z podkreśleniem cech indywidualnych modelki. Górna część sylwetki jest lekko zgarbiona i pochylona, prawa ręka i lewa noga są nieznacznie wysunięte do przodu. Twarz ma delikatne i regularne rysy, głowa zaznaczoną krótką fryzurę. Dziewczyna trzymała w dłoniach kwietny wianek – symbol czystości i niewinności.

Abstrakcyjna rzeźba o pionowym układzie kompozycyjnym wykonana ze stali nierdzewnej. Zbudowana za pomocą trzech jednakowo wklęsłych płaszczyzn, których krawędzie o nieregularnych falistych liniach zbiegają się u podstawy i na jej szczycie, nadając stereometrycznej bryle dynamiczny charakter. Spiralna forma, przywołująca na myśl śrubę okrętową, sprawia wrażenie będącej w ciągłym ruchu. Powierzchnia pracy jest gładka o lustrzanej fakturze. Rzeźbę zakupiono do zbiorów Muzeum Narodowego w Gdańsku bezpośrednio od artysty 28 listopada 1974 r. Od 1976 r. „Żagle” były częścią plenerowej wystawy galerii rzeźby w Parku Oliwskim. Ze względu na uszkodzenie rzeźby, które powstało w wyniku upadku na nią dwóch drzew, w 2016 r. została tymczasowo zdemontowana i przeniesiona na dziedziniec Pałacu Opatów.

Wykonana przez Stanisława Horno-Popławskiego z jasnoróżowego granitu rzeźba ukazuje tors kobiecy naturalnych rozmiarów, o krągłych, delikatnych kształtach. Traktowane realistycznie pełnoplastyczne przedstawienie – pozbawione rąk, nóg, a także głowy – ujęte zostało od szyi do połowy ud. Poprzez uniesione ku górze ramiona oraz lekko wygięty tułów autor nadał rzeźbie większą lekkość oraz wprowadził do kompozycji asymetrię. W tej fragmentarycznej formie nawiązał do klasycznego dziedzictwa sztuki starożytnej.

Kompozycja rzeźbiarska przedstawiająca ukazaną w znacznym uproszczeniu postać kobiecą w układzie horyzontalnym. Masywna bryła odlana w jednym kawałku brązu o ciemnej patynie, posiada w niektórych partiach nieregularną fakturową powierzchnię. Forma postaci jest toporna, a jej sylweta potraktowana schematycznie. Czytelne są tylko niektóre części ciała, z których wyróżnić można: głowę, tors oraz podkurczone, scalone w jeden kształt nogi. Artystka za temat przedstawienia wybrała mitologiczną scenę zrozpaczonej po stracie dzieci Niobe, królowej Teb, którą Zeus z litości zamienił w skałę.

Animalistyczna rzeźba o uproszczonych geometrycznych kształtach wykonana z tworzywa sztucznego. Z czworobocznej formy wydobyta została przeskalowana sylwetka ptaka, którego opuszczona głowa sięga długim szpiczastym dziobem do podstawy rzeźby. Powyżej głowy z masywnej formy wyrastają uniesione skrzydła w formie złączonych u szczytu ściętych stożków. Kompozycja rzeźbiarska jest raczej statyczna, wieloosiowa, delikatnie zdynamizowana poprzez wprowadzone faliste linie oraz prześwity, nadające lekkość masywnej bryle. Figura o gładkiej powierzchni, wyraźnie obłych kształtach i jasnej tonacji kolorystycznej. Pierwotnie rzeźba została stworzona przez artystkę w drewnie i trafiła do zbiorów Muzeum Narodowego w Gdańsku w 1974 r. W 1976 r. stała się podstawą do wykonania odlewu wersji w tworzywie sztucznym, eksponowanej obecnie na wystawie galerii rzeźby w Parku Oliwskim.

ełnoplastyczna kompozycja figuratywna, wydobyta z jednego bloku szarego piaskowca, przedstawia klęczącą kobietę wraz z siedzącym na jej kolanach dzieckiem. Młoda kobieta w skupieniu patrzy przed siebie, ubrana jest w długą fałdzistą suknię, prawą ręką uniesioną do góry odgarnia długie, pofalowane włosy, zaś drugą podtrzymuje znajdujące się poniżej nagie dziecko, które z odchyloną ku górze głową wpatruje się w matkę. Partie anatomiczne kompozycji opracowane są w sposób realistyczny. Frontalne przedstawienie zdynamizowane zostało poprzez bardzo dekoracyjne ukazanie draperii szat otulających plecy kobiety, które nabiera wręcz abstrakcyjnego charakteru.